Wbrew niektórym opiniom "Adaptacja" jest z pewnością komedią (w dodatku genialną!) - z tych samych powodów, dla których komedią jest film "Być jak John Malkovich". Bo nie ma tu - moim zdaniem - nic na serio, czyli nie ma nic "naprawdę". Wszystkie postacie są raczej projekcjami tego, czym - wydaje nam się - być powinny; bo obejrzeliśmy już wiele filmów i mamy wyrobione zdanie, kto w takim a takim filmie jest kim i co się powinno zdarzyć za chwilę. Wszyscy przecież "wiemy", jak powinien wyglądać i zachowywać się zakompleksiony, ambitny scenarzysta w okresie twórczej niemocy (pamiętacie "Bartona Finka"?), wszyscy możemy sobie wyobrazić, jaka wygląda dziennikarz prestiżowego amerykańskiego czasopisma ("Wszyscy ludzie prezydenta"?); każde z nas ma swoje zdanie na temat zachowania typowego hollywoodzkiego producenta (choćby "Mulholland Drive" czy "Ten potwór Buddy"). No więc wszyscy to wiemy i twórcy "Adaptacji" też wiedzą, że my wiemy. Co czyni zabawę tym doskonalszą; zwłaszcza w chwili, kiedy zaczynamy sobie uświadamiać, że to, co oglądamy, jest wyłącznie filmową ADAPTACJĄ naszych wyobrażeń... W ten sam sposób genialne było np. "Pulp Fictiom", bawiące się naszymi oczekiwaniami i przyzwyczajeniami (choćby John Travolta tańczący twista - jako wyraziste nawiązanie do jego tanecznych filmów z lat siedemdziesiątych, tyle że tym razem bohater twistuje w sfatygowanych skarpetkach). Ale wracając do "Adaptacji": film cechuje się więc niezwykłym, wspaniale absurdalnym humorem - moja ulubiona scena to ta, w której Cage tłumaczy Cage'owi, że nie da się zrobić filmu, w którym dwie postacie okazują się jedną postacią, bo to "w prawdziwym życiu niemożliwe". Film zaś udowadnia, że jest wręcz przeciwnie. Zwłaszcza w momencie, kiedy bohaterowie przenoszą się do wnętrza fabuły napisanej jak gdyby przez jednego z nich... Uwielbiam takie postmodernistyczne kino, które goni własny ogon (taki celuloidowy Ouroboros?), chichocząc przy tym z uciechy... Polecam!